Przypowieść o chwaście (zwana także „Przypowieścią o kąkolu”) to jedna z przypowieści Jezusa, zapisana w Ewangelii Mateusza (Mt 13, 24-30). Jest to przypowieść, która ilustruje tajemnicę dobra i zła współistniejących na świecie aż do ostatecznego sądu.
Treść przypowieści
Jezus mówi o człowieku, który zasiał dobre nasienie na swoim polu. Jednak w nocy przyszedł nieprzyjaciel i zasiał kąkol(chwasty) między pszenicę. Gdy zboże zaczęło rosnąć i przynosić plon, pojawił się także kąkol.
Słudzy zapytali właściciela pola, czy chcą, by poszli i wyplewili kąkol. Jednak właściciel odpowiedział: „Nie, byście przypadkiem, zbierając kąkol, nie powyrywali razem z nim pszenicy. Pozwólcie obojgu rosnąć aż do żniwa. A w czasie żniw powiem żniwiarzom: Zbierzcie najpierw kąkol i powiążcie go w snopki na spalenie, a pszenicę zwieźcie do mojej stodoły.”
Wyjaśnienie przypowieści przez Jezusa (Mt 13, 36-43):
Później uczniowie poprosili Jezusa o wyjaśnienie przypowieści, a on im powiedział, co symbolizują poszczególne elementy:
- Siewca to Syn Człowieczy (Jezus),
- Pole to świat,
- Dobre nasienie to synowie królestwa,
- Kąkol to synowie Złego (diabła),
- Nieprzyjaciel, który zasiał kąkol to diabeł,
- Żniwa to koniec świata,
- Żniwiarze to aniołowie.
Jezus wyjaśnia, że zło i dobro współistnieją w świecie, ale na końcu czasów nastąpi rozdzielenie – dobrzy (pszenica) trafią do Królestwa Bożego, a źli (kąkol) zostaną potępieni.
Znaczenie przypowieści
Przypowieść o chwaście podkreśla cierpliwość Boga wobec ludzkości. Chociaż zło istnieje na świecie i może wzrastać obok dobra, to Bóg nie interweniuje od razu, aby uniknąć zniszczenia dobra wraz ze złem. Dopiero na końcu świata nastąpi sprawiedliwy osąd, w którym każdy otrzyma swoją zapłatę. To nauka o Bożej cierpliwości i ostatecznym rozrachunku, w którym dobro zostanie nagrodzone, a zło potępione.
Przypowieść zachęca do wytrwałości w życiu wśród zła oraz do zaufania w Boży plan, który obejmuje sprawiedliwy sąd na końcu czasów.