Wdowi grosz to przypowieść z Nowego Testamentu, która ma głębokie przesłanie dotyczące szczerości i intencji w dawaniu. Przypowieść ta jest zawarta w Ewangelii Marka (12,41–44) oraz w Ewangelii Łukasza (21,1–4).
Treść przypowieści
Jezus obserwował ludzi, którzy składali swoje datki do skarbony świątynnej. Bogaci ludzie wrzucali pokaźne sumy, a następnie pojawiła się uboga wdowa, która wrzuciła dwa drobne pieniądze (w oryginale: leptony, czyli najmniejsze ówczesne monety). Jezus wskazał ją jako przykład, mówiąc, że dała więcej niż wszyscy inni, ponieważ oddała wszystko, co miała, podczas gdy bogaci składali jedynie z tego, co im zbywało.
„Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wrzucali do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało, ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie” (Mk 12,43-44).
Znaczenie przypowieści
Przypowieść o wdowim groszu podkreśla wartość szczerego, bezinteresownego dawania. Jezus wskazuje, że prawdziwe miłosierdzie mierzy się nie wartością materialną, ale intencją i poświęceniem. Wdowa oddała wszystko, co miała, a jej dar, choć mały materialnie, miał wielką wartość duchową. Przypowieść jest zachętą do szczodrości, współczucia oraz dawania sercem, nawet jeśli mamy niewiele.
Przesłanie i morał
Przesłanie tej przypowieści to pochwała bezinteresownego poświęcenia oraz przypomnienie, że dla Boga liczy się nie ilość, ale serce wkładane w dar. Jest także krytyką fałszywej pobożności oraz powierzchownego podejścia do religijnych rytuałów – bogaci dawali jedynie „na pokaz”, a ich dary nie miały takiej wartości w oczach Boga, jak skromny wdowi grosz.
Wdowi grosz stał się symbolem szczodrości, poświęcenia oraz dawania z serca, niezależnie od wartości materialnej daru.